Na podstawie szeroko publikowanych wyników badań i obserwacji klinicznych na temat wczesnego lub natychmiastowego obciążania wszczepów oraz własnych doświadczeń autor podręcznika zaleca ostrożność w kwalifikowaniu pacjentów do takich zabiegów. Mimo niewątpliwych korzyści, metoda ta stwarza większe ryzyko utraty wszczepu niż metoda dwuetapowa. Warunkiem podjęcia decyzji o natychmiastowym obciążeniu wszczepu powinna być jego dobra, pierwotna stabilizacja w kości. Najlepiej jeśli szyjka wszczepu i jego wierzchołek są usytuowane w kości zbitej.
Jak można wnioskować z przytoczonych powyżej informacji, jednoetapowe postępowanie i wczesne lub natychmiastowe obciążanie wszczepów są w centrum zainteresowania zarówno praktyków, jak i naukowców. Dostępne dane wskazują, że lepsze wyniki udaje się osiągnąć w przypadkach natychmiastowego obciążania pojedynczych wszczepów służących do odbudowy jednego zęba, przy obecności własnych zębów sąsiednich, a nieco gorsze, kiedy wszczepy są wykorzystane dla poprawy retencji protez całkowitych.
Jeszcze inna metoda stosowana u całkowicie lub częściowo bezzębnych pacjentów, u których planuje się wykonanie mostów, polega na dwuetapowym postępowaniu, gdzie w pierwszym etapie wprowadza się wszczepy długoczasowe na 3-6 miesięcy, bez ich obciążania. Równocześnie pomiędzy nie wprowadza się wszczepy czasowe, które zostają natychmiastowo obciążone prowizorycznym mostem lub mostami. W drugim etapie usuwa się wszczepy tymczasowe, odsłania się wszczepy dlugoczasowe, zakłada śruby gojące, a następnie wykonuje mosty (Śliwowski). Ze względu na możliwość skrócenia lub uniknięcia okresu pozostawania bez uzupełnienia braków zębowych, jednoetapowa metoda implantacyjna i natychmiastowa obciążania wszczepów cieszą się zainteresowaniem zarówno lekarzy, jak i pacjentów.
W celu lepszej orientacji w zagadnieniu natychmiastowego obciążania wszczepów Gapski i wsp. przestudiowali piśmiennictwo z tego zakresu z ostatnich dwudziestu lat. Starali się oni odnieść krytycznie do wyników publikowanych prac, jak również ocenić (biorąc za podstawę naukowe fakty) czynniki, które mogą wpływać na sposób leczenia. Wnioski wypływające z tego przeglądu piśmiennictwa przedstawiają się następująco. Natychmiastowe obciążenie implantów osiągnęło podobny stopień sukcesu, jak w metodzie dwuetapowej. Kluczem do sukcesu jest pierwotna dobra stabilizacja wszczepu. Wyniki natychmiastowego obciążania zależą od stanu zdrowia pacjenta, zabiegu chirurgicznego, rodzaju wszczepu, warunków okłudalnych. Potrzebne są dalsze badania w celu oceny możliwości natychmiastowego obciążania wszczepów u pacjentów z cukrzycą, osteoporozą, u palaczy tytoniu oraz z innymi schorzeniami układowymi. Potrzebne są również dłu-goczasowe badania dla oceny innych potencjalnych czynników, mogących mieć wpływ na opisywaną metodę postępowania.
Przykładem pierwszej metody może być wszczep Garbaccia. Jest to samotnąca podwójna kortykalna śruba wprowadzana jednoczasowo, która opiera się o korową, zbitą tkankę kostną. Sprawdziła się ona w praktyce i jest szeroko stosowana w implantologii (Grotowski).
Druga metoda, dwuetapowa, najszerzej i najczęściej obecnie stosowana, określana jest mianem systemu osseointegracyjnego. Składa się z dwóch zabiegów chirurgicznych. Pierwszy, przeprowadzany w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym, polega na opracowaniu w kości łoża dla wszczepu, jego wprowadzeniu i zamknięciu rany uprzednio odpreparowanym płatem śluzówkowookostnowym. Po tym zabiegu odczekuje się 3-6 miesięcy. W okresie tym należy chronić wszczep przed obciążeniami. W tym czasie powinien także nastąpić proces zespolenia się wszczepu z kością (osseointegracja). Drugi zabieg chirurgiczny polega na odsłonięciu wszczepu, wymianie śruby pokrywającej na śrubę gojącą, którą pozostawia się na okres około 2 tygodni, potrzebnych do wygojenia się błony śluzowej. Następny etap polega na usunięciu śruby gojącej i umocowaniu części stanowiącej podbudowę uzupełnienia protetycznego.