Jak twierdzi Jaarda, największe znaczenie dla procesu integracji wszczepu z kością ma skład jego warstwy powierzchniowej. Kontakt tytanu ', powietrzem powoduje wytwarzanie się na jego powierzchni warstwy tlen-ców o grubości około 1 mm. Warstwę tlenków uważa się za integralną część zwierzchni wszczepu, mającą istotny wpływ na proces osseointegracji. składa się ona z dwutlenku tytanu, tlenku tytanu i trójtlenku tytanu.
Doskonale gładka powierzchnia wszczepu ma negatywny wpływ na kształtowanie się kości. Taki sam wpływ może mieć również bardzo nieregularna (ostre nacięcia) powierzchnia, stwarzając ryzyko uwalniania się jonów, które wzrasta w miarę zwiększania się wielkości kontaktu wszczepu z kością.
Badania eksperymentalne na zwierzętach potwierdziły obserwacje kliniczne dotyczące szybszego kształtowania się kości w kontakcie z powierzchnią wszczepu pokrytą hydroksyapatytem w porównaniu z powierzchniami z czystego tytanu. Jednakże obserwowane są przypadki oddzielania się warstwy hydroksyapatytu od tytanu po kilku latach użytkowania wszczepu, co zwykle prowadzi do jego utraty.
Badania kliniczne Simunka i wsp. wykazały, że protezy elastyczne gdańsk wszczepy tytanowe o kształcie śruby po roku użytkowania miały lepszą stabilizację niż wszczepy cylindryczne pokryte hydroksyapatytem, chociaż w momencie osadzania stabilność ich była jednakowa.
Jakość podłoża kostnego ma istotny wpływ na planowanie i decyzję o wprowadzeniu wszczepu. Zdrowa, zbita tkanka kostna zawsze jest preferowana jako łoże dla wszczepu. Z tego względu lepsze wyniki w leczeniu implantologicznym osiąga się w żuchwie niż w szczęce. Zanikły wyrostek zębodołowy, osteoporoza i napromienienie kości można traktować jako względne przeciwwskazania do stosowania leczenia implantologicznego, gdyż zawsze osiąga się w tych przypadkach gorsze wyniki końcowe niż wtedy, gdy mamy do czynienia ze zdrowym podłożem kostnym.
Postępowanie protez elastycznych gdańsk hirurgiczne ma niezmiennie istotny wpływ na wprowadzenie, osadzenie i integrację wszczepu z kością. Zabieg nawiercania kości powinien być przeprowadzony przy użyciu nowych, ostrych kalibrowanych wierteł. Obroty wiertarki powinny być wolne, a wiertło cały czas wewnętrznie chłodzone. Temperatura podczas nawiercania nie może przekraczać 45°C. Wszczep po umieszczeniu w łożu kostnym powinien być dobrze, stabilnie umocowany i przylegać szczelnie do kości.
 Dla powstania i utrzymania zespolenia wszczepu z kością ważne jest jego późniejsze obciążenie. W żadnym przypadku nie powinno występować boczne obciążenie, np. spowodowane przez niedokładne dostosowanie uzupełnienia protetycznego. Należy z całym naciskiem podkreślić, że aby uzyskać długoterminowy sukces w użyciu wszczepu, niezmiernie ważne są konstrukcja uzupełnienia protetycznego i późniejsze warunki okluzyjnoartykulacyjne.
We współczesnej implantologii dominuje pogląd, że w celu długoterminowego użytkowania wszczepu należy koniecznie połączyć go z kością (osseointegracja). Prawdziwość tego poglądu potwierdzają liczne badania naukowe rozpoczęte w latach pięćdziesiątych przez Brinemarka i wsp., kontynuowane potem przez wielu autorów. Uważali oni, że obecność włókien łącznotkankowych między kością i wszczepem, powodująca nawet niewielką ruchomość, źle rokuje jego dalszemu użytkowaniu.
Istnieje jednak znaczna liczba implantologów, którzy twierdzą, że w swojej praktyce klinicznej obserwują wszczepy użytkowane przez wiele lat przez pacjentów, u których występuje niewielka ruchomość wywołana obecnością cienkiej warstwy tkanki łącznej włóknistej między wszczepem i kością. Roberts i Garetto zjawisko to nazywają integracją kostno-Włóknistą (fibro--osseus integration) i twierdzą, że umożliwia ono również wieloletnie utrzymanie i użytkowanie wszczepów jako filarów protetycznych.